— हामी १७ जना साथीहरू दक्षिण इजरायलको सेदोत नेगेभको किवुज अलुमिनको बासस्थानमा सुतिरहेका थियौँ । शनिबार बिदा थियो‚ ड्युटी थिएन । बिदाको दिन खासै चहलपहल हुँदैन । हामी तलबको प्रतिक्षामा थियौँ । साथमा पैसा पनि थिएन । बाहिर हिँडडुल गर्ने योजनामा पनि थिएनौं । बिहान ६ बजेसम्म उठेका थिएनौं ।
हामी बसेको ठाउँ इजरायल र गाजाको बोर्डरबाट २० किलोमिटर टाढा पर्थ्यो । माथि आकाशमा मिसाइल आउँदा आकासमै डिस्पोज हुन्छ भन्ने जानकारी थियो । मिसाइल आउनुअघि साइरन बज्थ्यो । शनिबार बिहान साइरन बजेन । आकासमा चरा उडेजसरी मिसाइलहरू उडिरहेका थिए ।
हामी सबै जना आकासतिर उडिरहेका मिसाइल हेर्न बाहिर निस्किएका थियौं । सबैले मोबाइलबाट भिडियो खिच्यौँ । पहिलोपल्ट भएर पनि होला‚ रमाइलो मनिरहेका थियौँ । आकासमा धेरै मिसाइल विस्फोट हुन थालेपछि हामी सुरक्षित हुन बंकरतिर लाग्यौं ।
अवस्था एक घण्टासम्म सामान्य नै थियो । १७ जना नै एउटै बंकरमा बसिरहेका थियौं । अरु कृषि फार्ममा रहेका साथीहरूसँग भिडियोमा कुराकानी भइरहेको थियो । जयपृथ्वी–६, बझाङका गणेशकुमार नेपाली शौचालय जान बंकरबाट बाहिर निस्किएका थिए । शौचालय नजिकै थियो । शौचालयबाट फर्किरहेका बेला गणेशमाथि दुई गोली प्रहार भयो । उनी त्यही ढलिहाले । हाम्रो बंकरको ढोकाको भाग खुल्ला थियो । ढोकाबाट देखिहाल्यौं ।
हमासका लडाकुहरू हामी बसेको क्षेत्रमा छ्याछ्याप्ती भइसकेको हामीले पत्तो नै पाएनौं । ढोकाको छेऊमै रहेका अर्का साथी लेकम-५ दार्चुलाका दीपेशराज विष्ट ‘वी आर नेपाली, वी आर नेपाली’ भन्दै हात उठाउँदै बाहिर निस्किए । उसलाई पनि गोली हानिदिए । उनले एय्या पनि गर्न पाएनन् । ढलिहाले ।
त्यतिबेरसम्म हामीभित्र रुवाबासी चलिसकेको थियो । सात्तो गइसकेको थियो । हमास लडाकुहरूले दुईवटा ग्रिनेड एकसाथ बंकरभित्र फालिदिए । एउटा ग्रिनेडलाई भीमदत्त–३ कञ्चनपुरका विपिन जोशीले बाहिर फालिदिए भने अर्को भित्रै पड्कियो । सबै साथीहरू एकै ठाउँमा अर्थात् म भएको ठाउँमा हामफाले । साथीहरू एकमाथि अर्को गरी खप्टिए । म सबैभन्दा भुईंमा थिएँ । खप्टिँदाखेरि ग्रिनेड विस्फोट भयो । ७ जना साथीहरू घाइते भए । धेरैजसोको घुँडामुनि लाग्यो । कसैको पिँडुला फुट्यो । कसैको पैतला नै झर्यो ।
ग्रिनेड फालेर उनीहरू त्यहाँबाट हिँडे । विपिनले वरिपरिका साथीहरूलाई एम्बुलेन्स पठाइदिन अनुनयविनय गरिरहे । मैले पनि साथीहरूलाई हारगुहार गरेँ । १५–२० मिनेटको अन्तरालमा तीन जनाको टोली एम्बुलेन्स लिएर आयो । सख्त घाइतेलाई हामी लिएर जान्छौं भन्दै हामीलाई अर्को बंकरमा जान भन्यो । घोडाघोडी-४ का नारायणप्रसाद न्यौपाने, सपही–६ धनुषाका आनन्द साह र टीकापुर–९ कैलालीका धनबहादुर चौधरी सख्त घाइते थिए । एम्बुलेन्समा आएका प्रहरीको जिम्मामा उनीहरूलाई छाडेर हामी नजिकको अर्को बंकरमा गयौं । त्यहाँबाट धनबहादुरलाई मात्रै अस्पताल लगिएको पछि मात्रै थाहा पायौं । उपचार नपाएर नारायण र आनन्दको बंकरमै ज्यान गयो ।
अर्को बंकरमा जाँदा बौनिया–३ कैलालीका आशिष चौधरी, मधुवन–१ सुनसरीका राजेशकुमार स्वर्णकार, पाचनली–३ डोटीका राजन फुलरा, लमिखल–८ डोटीका पदम थापा, शारदा–३ सल्यानका प्रवेश भण्डारी र मालिकार्जुन–४ दार्चुलाका लोकेन्द्रसिंह धामी, शारदा–२ सल्यानका विधान सेजवाल, दंगीशरण–३ दाङका प्रविन डाँगी, गोरखा–८ गोरखाका हिमाञ्चल कट्टेल, भीमदत्त–३ कञ्चनपुरका विपिन जोशी, त्रिवेणी–१ सल्यानका प्रमोद केसी, त्रिशक्ति–४ कैलालीका वीरेन्द्र चौधरी भजनी र मसहित १३ जना साथीहरु सकुशल थियौँ ।
त्यो बंकर पहिलाको बंकरबाट एक मिनेटको मात्रै दूरी थियो‚ त्यसमा हामीसँगै काम गर्ने २० जना थाइल्यान्डका नागरिक पनि थिए । त्यो बंकरमा किचनको सुविधा पनि थियो । म किचनको वेसनमुनिको भागमा गएर बसेँ‚ त्यहाँ काठको सानो ढोका थियो । त्यो ढोका लगाएर म नबोली बसिरहेँ । वीरेन्द्र भने चामालको बोरा पछाडि गएर बसे । बाँकी साथीहरू थाइल्यान्डका नागरिकको छेउमा गएर भुइँमै बसिरहे । कसैले कसैसँग कुरा गरिरहेका थिएनन् । हामी त्यहाँ गएर बसेको आधा घण्टा जति सुनसान थियो त्यहाँको अवस्था । एक्कासी फेरि हमासका लडाकुहरू बंकरभित्र छिरे । थाइल्यान्डका नागरिकहरूले उनीहरूकै भाषामा आफूहरू थाइल्यान्डका नागरिक हौँ भन्दै गुहार मागे । ७ जना थाईलाई त्यहाँबाट बाहिर लिएर गयो । त्योक्रममा विपिन पनि परे । बाँकीलाई त्यहीँ राखेर अन्धाधुन्ध गोली बर्साए । उनीहरुले गोली सिधा नहान्दा मतिर आएन । तलतिर बर्साउँदा साथीहरूलाई लाग्यो । चार–पाँचवटा ग्रिनेड भित्रै फालियो । अश्रुग्यास पनि फालेर उनीहरू हिँडे ।
मलाई र विरेन्द्रलाई गोली लागेन । हामीबाट छलियौँ । आशिष, राजेशकुमार, राजन, पदम, प्रवेश र लोकेन्द्रसिंह धामीको त्यहीँ मृत्यु भयो । विधान, प्रविण र हिमाञ्चल घाइते भए । उनीहरूले पानी पानी भनिरहे । मैले किचनमा रहेको पानीको पाइप फुटाएँ र त्यहाँबाट अलि अलि पानी निकालेर उनीहरूलाई दिएँ । पानी भएपछि अश्रुग्यासको गन्ध पनि बिस्तारै हराउँदै गयो ।
विधान र प्रविणको खुट्टामा क्षति पुग्यो । हिमाञ्चल सामान्य घाइते थिए । उनीहरूलाई पानी खुवाइरहेँ‚ त्यसरी हामीले दिनभर बितायौं । साथीहरू गम्भीर थिए । रक्तश्राव भइरहेको थियो । जतिखेर पनि चिच्चाहटले एकदमै मानसिक तनाव भइरह्यो । साँझ आएर एम्बुलेन्सले विधान, प्रविण र हिमाञ्चललाई नजिकको अस्पतालमा लिएर गयो । विरेन्द्र र म त्यहाँबाट बाहिरिन सक्यौं ।
भगवान् दाहिने रहेछन् । एउटा जुनीमात्रै होइन‚ ३ जुनी सँगै पाएको जस्तो लागेको छ । आमाको दूधको दस धारा र बुबाको त्यो प्रार्थना बलियो रहेछ । अनि मेरो मायाको त्यो प्रार्थना पनि मूल्यवान् हुन गयो । यस्तो युद्ध त फिल्ममा पनि देखेको थिइनँ मैले । मेरै आँखा आगडि के के भयो भयो ! कति साथिलाई पानी पनि दिन पाइनँ । के के गरौंला, कमाउँला, रमाउँला भनेर सपना बोकी सँगै विदेश आएका साथीहरू रहेनन् । मेरा सम्पूर्ण नातेदार, साथीभाइहरू ! म सुरक्षित छु । मलाई नेपाली दाजुहरूले उद्धार गरेर तेलअविवमा ल्याउनुभएको छ । म र वीरेन्द्र साथमै छौं ।
(दक्षिण इजरायलको सेदोत नेगेभको किवुज अलुमिन फार्मबाट हमासको आक्रमणमा जोगिएर तेलअविव पुगेका केसीसँग होम कार्कीले गरेको कुराकानीमा आधारित)
